Ένας πρακτικό τρόπος ελεημοσύνης

Ο Κύριος είπε: «μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται». Στην Εκκλησία η κύρια και επαναλαμβανόμενη κατά κόρον επίκληση είναι το «Κύριε ελέησον», «ελέησον ημάς», «το μέγα έλεος», «ελεηθήναι τας ψυχ΄ς ημών». Όλοι οι ύμνοι καταλήγουν στη φράση της επικλήσεως του θείου ελέους. Αλλά ο ίδιος ο Χριστός έθεσε ως προϋπόθεση της παροχής του ελέους Του επί γης  και μονίμως στην μετά θάνατον ζωή τις πράξεις ελέους προς τους συνανθώπους μας, δηλαδή την έκφραση της έμπρακτης αγάπης και μάλιστα με όλη τη διάθεση, διότι «ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός». Είναι επομένως αναγκαία όχι μόνο η συνειδητοποίηση αυτού του θεμελιώδους αιτήματος του Χριστού, αλλά και η πραγματική του εφαρμογή.

Αν ο χριστιανός, ο οικογενειάρχης, υπολογίζει τα έξοδά του με λεπτομέρεια και παραμελεί αυτή του την υποχρέωση έναντι του Θεού, υποχρέωση-προϋπόθεση σωτηρίας, αδικεί τον εαυτό του και την ίδια του την οικογένεια, διότι ο Θεός γνωρίζει με ποικίλους τρόπους να επιστρέφει στο πολλαπλάσιο ο,τι δίδεται ως ελεημοσύνη. Άλλωστε οι άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν ότι «ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεώ». Είναι δάνειο που τίθεται στα χέρια του θεού και εκείνος το επιστρέφει με τόκο εδώ και στην αιώνιαζωή. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι θα κάνουμε την ελεημοσύνη μας με σκοπιμότητα υπολογίζοντας στην ανταπόδοση, αλλά με όλη την ψυχή μας, γιατί ευαρεστεί το Θεό και ανακουφίζει το συνάνθρωπο. Άλλωστε δεν είναι λίγη και η χαρά που βιώνει καθένας που ελεεί. Ένα δοκιμασμένο τρόπο ελεημοσύνης από ευσεβή πιστό με πολλές οικογενειακές υποχρεώσεις καταγράφουμε εδώ: Επειδήείχε δυσκολία οικονομική κάθε φορά που έβλεπε ότι έπρεπε να ανταποκριθεί στις ανάγκες κάποιου ενδεούς ή να συμμετάσχει σε κάποιο κοινό φιλανθρωπικό σκοπό, σκέφθηκε κάτι και το έκανε υπόσχεση στο Θεό. Έβαλε ένα κουτί στο εικονοστάσι του και έγαψε απ' έξω «ταμείο αγάπης». Μπορούσε να το έχει εκεί επειδή και η οικογένειά του αγαπούσε την Εκκλησία. Κανείς δεν θα το πείραζε. Αν δεν υπήρχε η καλή ως προς την ευσέβεια οικογενειακή κατάσταση, πάλι θα έβρισκε τρόπο να έχει σε χώρο κρυφό το κουτί αυτό. Κάθε φορά, λοιπόν, που πήγαινε να ψωνίσει, όσα ψιλά περίσσευαν από τα ψώνια του τα έβαζε στο κουτί αυτό. Αν ήσαν πολλά, έβαζε ένα μέρος προορίζοντάς τα για ελεημοσύνες. Συνηθίζει μέχρι και σήμερα τη θεάρεστη αυτή τακτική.

Κάθε χρόνο, λοιπόν, παραμονές των Χριστουγέννων, ανοίγει το κουτί, μετράει τα χρήματα και μετά κατανέμει τα ποσά πού θα τα δώσει. Κατά τη διάρκεια του έτους από τα μέσα ενημέρωσης έχει γράψει κάποιο λογαριασμό. Έτσι ένα μέρος πηγαίνει στο σύλλογο πολυτέκνων γι τις οικογένειες με πολλά παιδιά που ξαφ νικά ορφάνεψαν και υπάρχουν στοιχεία τους και φωτογραφίες τους στο επίσημο περιοδικό των πολυτέκνων που διανέμεται στους Ναούς με ευλογία της Εκκλησίας. Άλλο μέρος στο φιλόπτωχο ταμείο της ενορίας του, άλλο μέρος σε οικογένεια που έχει άρρωστο και έχει πολλά έξοδα, άλλο μέρος σε ορφανοτροφείο ή γηροκομείο κτλ. Με τον τρόπο αυτό δεν έρχεται σε δύσκολη θέση, διότι κάθε φορά που βάζει το κέρμα μέσα στο κουτί, γνωρίζει ότι με το κέρμα αυτό ούτε αυτός πλουτίζει αν το κρατήσει στην οικογενειακή οικονομία, ούτε τους άλλους που θα το δώσει τους πλουτίζει. Τους ανακουφίζει όμως, και το θέλημα του Θεού πράττει. Ο ίδιος μας βεβαιώνει (στην εξομολόγησή του) ότι από τότε που το έθεσε σε ενέργεια, ο καλός Θεός ευλογεί τα έξοδά του. Έτσι από φιλότιμο και ευχαριστία προς το Θεό, βάζει έκτοτε κάτι παραπάνω.

Ας δοκιμάσει όποιος θέλει αυτό τον τρόπο και δεν θα το μετανοιώσει.

† Χρυσοστόμου Ι. Παπαδάκη

ΕΠΙ ΤΟ ΑΡΟΤΡΟΝ - ΤΟΜΟΣ Α' (σελ. 181-183)

Έκδοσις Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Επανωσήφη Κρήτης