Στάρετς Σάββας Ο Παρηγορητής. «Ἡ ζωή στόν κόσμο»

«Στάρετς Σάββας Ο Παρηγορητής»
Ἀποσπάσματα ἀπό τό ἡμερολόγιό του
π.Ιωάννου Φωτοπούλου

Ἡ ζωή στόν κόσμο

Ὅταν βλέπεις ὅτι πολλοί ἀναζητοῦν τήν εὐτυχία τους στά αἰσθητά ἀγαθά, στήν αἰσθητή ἱκανοποίηση, στήν καλοπέραση καί στήν πολυτέλεια καί τά προβάλλουν αὐτά σάν σοφή ἐπιλογή΄ ὅταν βλέπεις ὅτι πολλοί στήν ἐπίγεια εὐτυχία τους χρησιμοποιοῦν κάθε ψεῦδος καί κάθε ἀπάτη, ὑπερασπίζονται τό μῖσος, τήν ἐκδικητικότητα καί ἄλλα πάθη καί θεωροῦν τήν ἄρνηση νά εὐχαριστεῖται κάποιος μέ τίς αἰσθητά ἀγαθά ἀνοησία, τότε ὀφείλουμε νά θυμηθοῦμε μέσα στήν καρδιά μας καί νά ποῦμε αὐτά πού δίδαξαν οἱ Ἀπόστολοι:

Ένας πρακτικό τρόπος ελεημοσύνης

Ο Κύριος είπε: «μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται». Στην Εκκλησία η κύρια και επαναλαμβανόμενη κατά κόρον επίκληση είναι το «Κύριε ελέησον», «ελέησον ημάς», «το μέγα έλεος», «ελεηθήναι τας ψυχ΄ς ημών». Όλοι οι ύμνοι καταλήγουν στη φράση της επικλήσεως του θείου ελέους. Αλλά ο ίδιος ο Χριστός έθεσε ως προϋπόθεση της παροχής του ελέους Του επί γης  και μονίμως στην μετά θάνατον ζωή τις πράξεις ελέους προς τους συνανθώπους μας, δηλαδή την έκφραση της έμπρακτης αγάπης και μάλιστα με όλη τη διάθεση, διότι «ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός». Είναι επομένως αναγκαία όχι μόνο η συνειδητοποίηση αυτού του θεμελιώδους αιτήματος του Χριστού, αλλά και η πραγματική του εφαρμογή.

Ἡ Ἀνάληψις τοῦ Κυρίου.

Βλέπετε αὐτὴ τὴν κοινὴ γιὰ μᾶς ἑορτὴ καὶ εὐφροσύνη, τὴν ὁποία ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς χάρισε μὲ τὴν ἀνάσταση καὶ ἀνάληψή του στοὺς πιστούς; Πήγασε ἀπὸ θλίψη. Βλέπετε αὐτὴ τὴ ζωή, μᾶλλον δέ, τὴν ἀθανασία;
Ἐπιφάνηκε σὲ μᾶς ἀπὸ θάνατο.
Βλέπετε τὸ οὐράνιο ὕψος, στὸ ὁποῖο ἀνέβηκε κατὰ τὴν ἀνύψωσή του ὁ Κύριος καὶ τὴν ὑπερδεδοξασμένη δόξα ποὺ δοξάσθηκε κατὰ σάρκα; Τὸ πέτυχε μὲ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀδοξία.
Ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος γι’ αὐτόν, «ταπείνωσε τὸν ἑαυτό του γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, καὶ μάλιστα σταυρικοῦ θανάτου, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τὸν ὑπερύψωσε καὶ τοῦ χάρισε ὄνομα ἀνώτερο ἀπὸ κάθε ὄνομα, ὥστε στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ νὰ καμφθεῖ κάθε γόνατο ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων καὶ νὰ διακηρύξει κάθε γλώσσα ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Κύριος σὲ δόξα Θεοῦ Πατρός».(Φιλιπ. β ,8 – 11). 

Ο οικείος ξένος

«Και λαβών το σώμα ο Ιωσήφ...

έθηκεν αυτό εν τω καινω αυτου μνημείω».

Δεν είναι χωρίς σημασία η λεπτομέρεια, που μας δίδει ο Ευαγγελιστής πως το μνημείο, στο οποίο ετάφη ο Ιησούς ήταν ξένο. Δεν ήταν δικό Του. Ανήκε στον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας.

Υπήρχε έθος στους Ιουδαίους να έχουν τάφο ιδιόκτητο. Για τον Ιησού όμως εστάθη και εδώ εξαίρεση. Ήταν ξένος ακόμη και ο τάφος Του, όπως ήταν ξένο προς Αυτόν κάθε υλικό πράγμα της ζωής αυτής. Δεν ετἀφη μόνο αλλά και γεννήθηκε σε ξένο τόπο. Όχι σπίτι δικό Του αλλ᾽ ουδέ καν φιλόξενη στέγη δεν βρέθηκε στη Βηθλεέμ για τον Ιωσήφ και την Παρθένο όταν ζητούσαν επειγόντως μια γωνιά. «Ουκ ην αυτοις τόπος εν τω καταλύματι».